Common concern

Een aantal maanden geleden zat ik nietsvermoedend in de kroeg, toen ik vanuit m’n ooghoek een groepje mensen zag vechten. Op zich natuurlijk nooit leuk om vechtende mensen in je kroeg te hebben, maar ik vond ’t niet de moeite waard om m’n gesprek ervoor te onderbreken. Tot er iemand naar me toe kwam en in m’n oor schreeuwde dat één van mijn vrienden ertussen stond. Toen voelde ik me ineens geroepen om er heen te lopen en diplomatiek te gaan doen.

Nu heb ik woensdag geleerd dat dit fenomeen common concern wordt genoemd. Als er een gemeenschappelijke verantwoordelijkheid bestaat, neemt niemand specifiek die verantwoordelijkheid, en gebeurt er niets. In het voorbeeld bestond er een gemeenschappelijke verantwoordelijkheid voor een gezellig avond zonder vechtpartijen. Iets waar niemand specifiek de verantwoordelijkheid voor neemt. Zodra een individu wordt aangesproken, zoals ik in het voorbeeld, verandert de common concern in individual concern en wordt er actie ondernomen.

Dit is wat er woensdag gebeurde tijdens het kijken naar An Inconvenient Truth. Ik had ’t idee dat Al Gore mij persoonlijk aansprak op mijn verantwoordelijkheid in het klimaatprobleem. Hiermee doorbrak hij de common concern.

Ik was gewaarschuwd voor de boodschap van Al Gore. Ik citeer: Heb helaas andere verplichtingen. Vind ik wat leuker dan naar film Al Gore gaan met derpi boodschap dat de wereld naar verdoemenis gaat als we niets doen... ;-). Of: Neem daarna wel de tijd voor een goede borrel want het is bepaald geen opwekkende boodschap die Gore ons meegeeft.
Maar eigenlijk werd ik alleen maar gemotiveerd door de boodschap van Al Gore. Ik voelde me aangesproken op mijn eigen verantwoordelijkheid, m’n individual concern. Nóg een reden dus om volop door te gaan met het project mvo@mvo Nederland!

Voor iedereen die ook wil worden aangesproken op zijn eigen verantwoordelijkheid: surf eens naar www.climatecrisis.net, of bezoek de film An Inconvenient Truth

Nelleke Jacobs (inspired by Hugo en Al Gore)