Koffie

Als kind van de welvaart kan ik me dat niet zo goed voorstellen, maar in liefde en oorlog is alles geoorloofd. Juist omdat de oorlog zover van m’n bed staat, was ik op de basisschool erg onder de indruk van verhalen over de hongerwinter in Nederland. Mijn leraar vertelde dat de honger en armoede zo erg was dat winkeliers de koffie aanlengde met gemalen bloembollen. Zo hadden ze meer ‘koffie’ om te verkopen. Ik stelde me dan voor hoe die verhouding koffie-bloembol zou moeten zijn dat de mensen het niet zouden merken, maar toch veel koffie kon worden aangelengd.

In het kader van duurzame inkoop wilden we binnen MVO Nederland onder meer over gaan op duurzame koffie. Het heeft wat voeten in de aarde gehad, omdat wij als huurders binnen een groter pand niet zelf over de koffie gaan. Maar uiteindelijk kregen we een aantal weken geleden een mail van degene die over de koffie binnen het hele pand gaat. Ik citeer: Deze [Utz Kapeh koffie] wordt binnenkort in alle automaten gedaan, of zit er misschien al stiekem in, maar dit gaan we pas communiceren als iedereen het 4 weken gedronken heeft. Als mensen dan beginnen te klagen over een andere smaak, dan kunnen we ze er op wijzen dat ze het al 4 weken hebben gedronken zonder te klagen en dus niet moeten zeuren.
Ik moest direct aan het verhaal mijn leraar denken. De vergelijking is bijzonder krom; alsof we onze medewerkers gemalen bloembollen voor zouden schotelen?!? Koffie die Utz Kapeh gecertificeerd is, is gemaakt van dezelfde koffieboon als de DE koffie die we hiervoor dronken. Alleen wordt er fatsoenlijk voor betaald. Hierdoor wordt het arbeidsrecht van de koffieboeren beschermd en wordt een kans op onderwijs geboden. Dat proef je er echt niet aan af!

Op onze site kun je zien welke inkopen al duurzaam zijn (klik hier). Onder het genot van een kop duurzame koffie gaan we zo verder bekijken hoe we nog meer inkopen kunnen verduurzamen. Thee en stroom staan bovenaan de lijst. We houden je op de hoogte!

Zelf ook duurzame koffie drinken? Kijk eens op http://www.utzkapeh.org/.

Nelleke Jacobs

Common concern

Een aantal maanden geleden zat ik nietsvermoedend in de kroeg, toen ik vanuit m’n ooghoek een groepje mensen zag vechten. Op zich natuurlijk nooit leuk om vechtende mensen in je kroeg te hebben, maar ik vond ’t niet de moeite waard om m’n gesprek ervoor te onderbreken. Tot er iemand naar me toe kwam en in m’n oor schreeuwde dat één van mijn vrienden ertussen stond. Toen voelde ik me ineens geroepen om er heen te lopen en diplomatiek te gaan doen.

Nu heb ik woensdag geleerd dat dit fenomeen common concern wordt genoemd. Als er een gemeenschappelijke verantwoordelijkheid bestaat, neemt niemand specifiek die verantwoordelijkheid, en gebeurt er niets. In het voorbeeld bestond er een gemeenschappelijke verantwoordelijkheid voor een gezellig avond zonder vechtpartijen. Iets waar niemand specifiek de verantwoordelijkheid voor neemt. Zodra een individu wordt aangesproken, zoals ik in het voorbeeld, verandert de common concern in individual concern en wordt er actie ondernomen.

Dit is wat er woensdag gebeurde tijdens het kijken naar An Inconvenient Truth. Ik had ’t idee dat Al Gore mij persoonlijk aansprak op mijn verantwoordelijkheid in het klimaatprobleem. Hiermee doorbrak hij de common concern.

Ik was gewaarschuwd voor de boodschap van Al Gore. Ik citeer: Heb helaas andere verplichtingen. Vind ik wat leuker dan naar film Al Gore gaan met derpi boodschap dat de wereld naar verdoemenis gaat als we niets doen... ;-). Of: Neem daarna wel de tijd voor een goede borrel want het is bepaald geen opwekkende boodschap die Gore ons meegeeft.
Maar eigenlijk werd ik alleen maar gemotiveerd door de boodschap van Al Gore. Ik voelde me aangesproken op mijn eigen verantwoordelijkheid, m’n individual concern. Nóg een reden dus om volop door te gaan met het project mvo@mvo Nederland!

Voor iedereen die ook wil worden aangesproken op zijn eigen verantwoordelijkheid: surf eens naar www.climatecrisis.net, of bezoek de film An Inconvenient Truth

Nelleke Jacobs (inspired by Hugo en Al Gore)

Diversiteit?

M’n oma maakte zich een beetje zorgen toen m’n oudste zus met een jongen uit de grote stad thuiskwam. Voor de goede orde: hij komt uit Den Haag. Die jongen heeft toch een heel andere achtergrond dan een deernetje uit ’t dorp? Ik denk dat deze gedachtegang voor mensen uit die generatie niet uniek is; want wat de boer niet kent….

De generatie die daarop volgde reageerde op deze instelling door opzichtig duidelijk te maken dat ‘anders zijn’ mag. Homoseksuelen, allochtonen en moslims moeten allemaal expliciet omarmd worden; ze horen erbij! En door dit zo hard mogelijk te roepen, wordt in elk geval duidelijk dat je ruimdenkder bent dan de generatie die je voorging.

Dit is denk ik ook de generatie die het diversiteitbeleid heeft geïntroduceerd. Werkgevers moeten hun werknemers bewust niet enkel uit de vijver van gezonde-hollandse-mannen vissen, maar ook kijken in de allochtonen-vijver, de vrouwen-vijver, de homo-vijver en de gehandicapten-vijver.

Ik vraag me af of anno 2006 nog zoveel verschillende vijvers bestaan. De vijver van 2006 is gewoon: de Nederlandse maatschappij, divers als hij is. Het expliciet onderscheid maken ligt denk ik achter ons. En dus ook het bewustzijn van verschil. De vraag is daarom of er een expliciet diversiteitbeleid nodig is. Een diversiteitbeleid dwingt een werkgever juist om bewust te zijn van verschillen. Je neemt iemand aan om z’n kwaliteiten, niet om zijn ‘anders zijn’. Door te vissen uit de vijver van 2006, maakt dat je als organisatie vanzelf een afspiegeling bent van de maatschappij, zonder daar geforceerd over te doen.

Voor MVO Nederland is het denk ik lastig om die afspiegeling van de maatschappij representatief te maken. Refererend aan de statistiek: hoe groter je steekproef, hoe representatiever de afspiegeling van de populatie. MVO Nederland is een kleine organisatie. Veertien mensen kunnen moeilijk een afspiegeling van de maatschappij vormen.

De vraag die nu speelt is: moet om deze reden een diversiteitbeleid opgesteld worden? Of moeten we het juist ongeforceerd houden en geen expliciet onderschied maken?

Nelleke Jacobs

mvo@MVO Nederland leeft

Sinds Keynes met zijn theorie over conjunctuurbewegingen kwam, komt het idee van conjunctuur overal naar voren. In de macro-economie, het jojo-effect bij het afvallen, en nu zelfs binnen MVO Nederland. Nadat het project mvo@MVO Nederland een beetje ingedut was, zit er nu weer volop een stijgende lijn in.

Volgens Keynes gaat er een crisis vooraf aan een omkeer in de conjunctuurbeweging. Ik zit me af te vragen wat de crisis binnen MVO Nederland is geweest. Wellicht dat met het vertrek van Bashar ons hele diversiteitbeleid ineen stortte? Of dat Sigrid er tijdens haar zeilvakantie achterkwam dat de beste stuurlui helemaal niet aan wal staan?

In elk geval: het thema mvo@MVO Nederland leeft weer! En overal komen ideeën vandaan. Wat kan MVO Nederland aan zijn transparantie doen? Hoeveel CO2 stoten we uit? En hoe kunnen we dit compenseren? Hoeveel energie verbruiken we? En hoe zouden we dat kunnen verminderen? Wat doen we met papierverbruik? En hoe zit het met de arbeidsomstandigheden en arbo?
Al deze thema’s leven nu actief. Ik wil via deze weblog vertellen welke vorderingen we wekelijks maken, waar we tegenaan lopen en op welke manier mvo@MVO Nederland leeft. Wat betreft duurzame koffie schijnen er serieuze vorderingen te zijn gemaakt. Dus wellicht meer hierover aan ’t einde van deze week!

Nelleke Jacobs